Powrót (cz. I)

Po stworzeniu tego opowiadania mam mieszane uczucia co do tego czy lubię pisać na z góry określony temat czy iść na żywioł... Z reguły zawsze wolałam pisać "z wyobraźni", tym razem stwierdziłam jednak, że każda lekcja jest dobra, by poprawić swój pisarski warsztat i napisałam je "pod dyktando". Hm.... :)

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

I

          Inka schyliła się po swoją torbę i szybko wyskoczyła z pociągu. Postawiła ją na chwilę na peronie i rozejrzała się dookoła upewniając się czy wysiadła we właściwym miejscu. Uspokoiła się gdy w oddali zobaczyła nazwę miasta. Tłum ludzi napierał na nią ze wszystkich stron, przeciskając się w stronę pociągu, więc odeszła kilka kroków, by w spokoju zastanowić się co dalej. Wciągnęła pełną piersią świeże powietrze i na chwilę przymknęła oczy rozkoszując się ciepłymi promieniami słońca. Podróż z Gdańska do Otwocka trwała niecałe trzy i pół godziny, a i tak dała jej się we znaki. Inka od urodzenia cierpiała bowiem na chorobę lokomocyjną, i chociaż przekroczyła w tym roku magiczną trzydziestkę, nadal nie mogła jej się pozbyć. Dostępne w aptekach środki pomagały jedynie na chwilę, zaś reszta jazdy odbywała się w istnych męczarniach. Wzdrygnęła się na samą myśl, że miałaby ponownie wsiąść do pociągu.

         Odetchnęła głęboko jeszcze kilka razy i ruszyła przed siebie. Przystanęła, gdy zobaczyła przed sobą mapę miasta. Po jej przestudiowaniu stwierdziła, że nie da rady z dwiema wypchanymi po brzegi torbami dojść pieszo do ulicy Złotej i musi poszukać jakiejś taksówki. Wyszła więc z dworca na zalaną słońcem ulicę i zmrużyła oczy. Gdy podjechał samochód z napisem „taxi” i wysiadły z niego trzy osoby, skorzystała z okazji i podbiegła do taksówkarza.

- Może mnie pan od razu podrzucić na Złotą?- poprosiła, ładując jednocześnie torbę bez pytania na tylne siedzenie.

- Klient nasz pan!- zgodził się ochoczo i bez najmniejszych oporów odpalił silnik.- Jak pani sobie życzy!

- Świetnie!- z ulgą zajęła miejsce z tyłu i zapięła pasy.- Jak dobrze, że pan akurat nadjechał!

- To moja praca!- roześmiał się.- A pani miejscowa czy przyjezdna?

Przez chwilę zastanawiała się co powiedzieć.

- Przyjezdna.- odpowiedziała w końcu.

         Popatrzył na nią uważnie we wstecznym lusterku, jakby swoim zawahaniem podsyciła jego ciekawość.

- Pierwszy raz w naszym miasteczku?

- Nie, urodziłam się tu.- wyjaśniła z lekkim uśmiechem.- Wyjechałam stąd z rodzicami gdy miałam cztery lata.

- Oj, to już minęło trochę czasu.- pokiwał głową.- Dokąd wyjechaliście, jeśli można spytać?

- Do Gdańska.

- Też piękne miasto, moja starsza córka tam studiuje.- ożywił się.- Ale młodsza powiedziała, że poza Otwockiem ładniejszej miejscowości nie widziała i po studiach wraca do nas! Z Krakowa!- zaznaczył z dumą.

- No proszę…- Inka była lekko zaskoczona.

- Ładny dom pani wybrała.- powiedział z uznaniem, gdy dotarli na miejsce.- Mam nadzieję, że ze skóry pani nie obedrą za wynajem.

- Też mam taką nadzieję.- zgodziła się. Nie miała zamiaru ujawniać, że w budynku mieszka jej daleka rodzina.- Dziękuję za podwózkę!

- Polecam się.- szarmancko skinął głową.- Miłego pobytu!

          Postawiła swoją torbę na chodniku i objęła wzrokiem zadbany ogród i piękną werandę budynku, do którego przyjechała. Miała nadzieję na miłe powitanie i… talerz pysznej zupy, była strasznie głodna.

- Witaj!- drzwi otworzyła o sympatycznej aparycji kobieta, na oko pięćdziesięcioletnia.- To ty jesteś Inka! Ale wyrosłaś!

- Witaj ciociu Marto.- objęły się w uścisku.- Nic a nic ciebie nie pamiętam! Ani tego domu!- wyprostowała się i rozejrzała po przytulnym pomieszczeniu.

- Nic dziwnego.- roześmiała się ciotka.- Miałaś wtedy cztery lata! Chodź, zobaczysz pokój gdzie będziesz spać.

- Oj, z chęcią zobaczę! Te podróże są takie męczące…- Inka zostawiła w przedpokoju torby i ruszyła za ciotką.- Wujek jest?

- Chyba poszedł do piwnicy albo do garażu.- twarz ciotki niespodziewanie pobladła.- Wróci wieczorem, zawsze tam majsterkuje.

- Aha…- Inka weszła za nią do niedużego pokoju urządzonego w jasnych barwach.- Śliczny! Czy to nie był przypadkiem kiedyś mój pokój?

- Zgadłaś.- uśmiechnęła się ciotka.- Podoba ci się?

- Bardzo.- opadła na miękkie łóżko.- Sami mieszkacie?

- Tak, Kalina miesiąc temu wyjechała do pracy do Katowic.- przez twarz ciotki przebiegł ledwie dostrzegalny skurcz.

       Kalina była ich przybraną córką, Inka słyszała o niej niejednokrotnie podczas rozmów rodziców.

- O, to świetnie!- uśmiechnęła się szeroko, chcąc rozweselić zasmuconą z niewiadomych przyczyn kobietę.- A gdzie będzie pracować?

- W jakiejś gazecie…

        Nagle usłyszały jak otwierają się drzwi wejściowe i do pomieszczenia wszedł wysoki mężczyzna.

- Wiktor!- ciotka Marta gwałtownie odwróciła się w jego stronę.- Inka już przyjechała, proszę, poznajcie się.

- Dzień dobry, wujku.- Inka podała mu rękę na powitanie.

- Dzień dobry Ineczko!- uśmiechnął się i musnął ustami jej dłoń.- Bardzo miło mi cię poznać. Jak minęła podróż?

        Inka poczuła się trochę nieswojo. Głos wujka Wiktora i sposób w jaki na nią spojrzał niezbyt przypadły jej do gustu. Czyżby nie chciał żeby przyjeżdżała?

- W porządku, dziękuję.- skłamała, nie chcąc rozwijać tematu o swojej chorobie lokomocyjnej.- Jeśli nie macie nic przeciwko temu położę się teraz na chwilę, a potem pójdę pozwiedzać miasto. Widziałam przez okna taksówki, że jest śliczne. Jak dużo macie zieleni!

- Kochana, jest cała masa rzeczy do zwiedzania.- ciotka przyniosła jej torby i położyła na łóżku.- Najpierw odpocznij, potem przygotuję kolację i dopiero sobie pójdziesz.

        Inka położyła się na wygodnym łóżku i nie wiedziała kiedy zapadła w sen. Była tak zmęczona, że gdy otworzyła oczy przez chwilę zastanawiała się, gdzie się znajduje. Zerwała się na równe nogi, gotowa pozwiedzać piękne miasteczko w asyście ciotki. Ta jednak nie była skłonna do spacerów, więc Inka przebrała się, pożyczyła od ciotki rower Kaliny i wyruszyła na przejażdżkę, by powdychać świeżego powietrza i zapomnieć o wcześniejszych sensacjach żołądkowych.

      Założyła słuchawki na uszy, by posłuchać muzyki. Wyszukała Depeche Mode, włożyła mp3 do kieszeni i pojechała w kierunku małej bocznej uliczki, chcąc w spokoju zrelaksować się po minionych miesiącach. Na chwilę zamknęła oczy rozkoszując się latem, zachodzącym słońcem i spokojem, i skręciła w prawo.

         Wtem usłyszała pisk opon i poczuła gwałtowne uderzenie. Sama nie wiedziała jak to się stało, że raptem siedzi na ziemi obok roweru. Spojrzała na swoje otarte do krwi dłonie i bezwiednie podniosła głowę. Wpatrywała się w nią intensywnie para rozgniewanych, ale i zatroskanych ciemnobrązowych oczu.

- Jak pani się czuje? Nic pani nie jest?- kucnął obok niej ciemnowłosy mężczyzna w policyjnym mundurze.

- Chyba nie.- odrzekła niepewnie.- Co się stało?

- Jak to co?- zapytał gniewnie.- Wjechała mi pani na maskę!

- Rany boskie, przepraszam…- Inka zakłopotana wstała, otrzepując spodnie.- Nie wiem jak to się stało, nic nie piłam, naprawdę…

- Może jednak powinienem to sprawdzić.- spojrzał na nią z lekkim rozbawieniem.- Coś jednak musiała pani zażyć, trzeźwi zazwyczaj nie ładują mi się prosto pod samochód.

- Jedyny specyfik jaki zażyłam był od choroby lokomocyjnej.- teatralnie potarła czoło, mając nadzieję wyjść z opresji bez szkody finansowej.- Było to jakieś sześć godzin temu. Niedawno przyjechałam z Gdańska.

- I od razu pakuje się pani  w kłopoty! -pokiwał głową z politowaniem.- Mało pani wrażeń?

          Inka ukradkiem zerknęła na niego. Dawno nie widziała tak przystojnego mężczyzny. Z pewnością jego ciemne oczy złamały niejedno damskie serce.

          Nie obstawał zanadto przy mandacie i wszystko skończyło się jedynie na pouczeniu. Spisał jednak jej dane, co wprowadziło ją w gorszy nastrój.

          Inka stwierdziła, że ma dość wrażeń, jak na jeden dzień. Postanowiła skrócić wycieczkę, wrócić do domu do ciotki i porządnie się wyspać. Dawno jej się to nie zdarzyło.

 cdn...